WA Kennedy range - Broome

Na ons kokosnoot avontuur zijn we naar de blowholes gereden. Blowholes zijn gaten in een rots waar het water doorheen spuit, door de druk van de oceaan als er een golf komt. Je kan het zien als een soort hoge druk spuit die water omhoog spuit, maar dan met honderden liters water en meerdere spuiten, aangezien er ook meerdere gaten in de rotsen zitten. Iets verderop, zo'n 70 km dirtroad, heb je Red Bluff. We hadden gehoord dat het daar ontzettend mooi is, dus we rijden er naar toe. We dachten dat het 50 km dirtroad is, maar het was dus wat langer. De weg was erg slecht, dus we hoopten maar dat Red Bluff echt zo mooi zou zijn. Daar eindelijk aangekomen, blijkt het gelukkig de waarheid te zijn. Slechts een handvol mensen, een uitgestrekt strand, waar we een wandeling over gemaakt hebben, en een heel ruige zee. Op de terugweg (Red Bluff was doodlopend), brandde het abs lampje van Joep, wat wij natuurlijk wat minder vonden. Ook merkte we wat gejengel, dus bellen we de rac (anwb). Ze geven aan, ons en Joep wel op te halen en naar de dichtstbijzijnde garage te brengen. Wij opgelucht dat we hier 40 km bij vandaan zitten. Daar aangekomen komt Joep op de brug en wordt er van alles gecheckt. Gelukkig valt het allemaal mee! $50 en we kunnen weer verder. Wel is waar zonder abs, maar die hebben we niet nodig. Misschien in Darwin even kijken wat het kost. Nu zitten we te ver van een grotere stad en moeten we sowieso een week moesten wachten. En u begrijpt, daar hebben wij geen zin in.
Donderdag vroeg opgestaan om zo snel mogelijk naar Coral Bay te gaan. Om 10.30 uur komen we aan. We trekken onze zwemkleding aan, doen onze slippers uit, pakken onze snorkelspullen en verstoppen de autosleutels ergens in het roofreck. We lopen op het strand richting het noorden, zodat de stroming ons terug brengt. Het water is heerlijk het het Ningaloo Reef is schitterend! Mooi koraal, zandroggen gezien en veel verschillende vissen.
Na het snorkelen rijden we naar Exmouth en zoeken een camping rondom het dorp. Als ons kampementje staat, gaan we naar het strand en wat zien we daar in het water? Schildpadden! De zon verdwijnt bijna in het water, dus we gaan het water niet meer in. We bekijken de schildpadden vanaf het strand.
We hebben een dure uitgave gedaan en we zijn er toeristisch bezig, maar dat was het allemaal waard! We hebben met whalesharks gezwommen, de grootste vis op aarde! Prachtige beesten en we hebben een dag meegemaakt die we nooit meer zullen vergeten, althans, als we geen altheimer krijgen. We werden opgehaald vanaf onze camping en zijn met een klein bootje naar een grote boot gebracht, samen met 18 andere mensen. In de ochtend hebben we gesnorkeld in het Ningaloo Reef, waar we schildpadden, zeekomkommers en natuurlijk een hele hoop vissen hebben gezien. Hierna werden we heerlijk verzorgd met broodjes, kaasjes en snackjes, hmm! Lekker eten gaat er bij ons altijd wel in. De hele dag door konden we thee, koffie, chocolademelk, water en limonade pakken. Er werd ons ondertussen uitgelegd hoe we de whalesharks gingen bekijken en wat we wel en niet moesten doen. In het kort: we gingen het water in, lieten onze hoofden eerst boven water (wat de eerste keer best heel spannend is, want waar is dat grote beest vraag je je af?!) en maakte een lijn. Dan, als we het signaal kregen, deden we onze maksers in het water en konden we het grote beest voorbij zien zwemmen. Zodra de vinnen van het beest voorbij ons waren, mochten we met hem mee zwemmen. Het tempo viel heel goed bij te houden en er waren steeds maar 10 mensen in het water. De eerste keer dook de whaleshark na een halve minuut mee gezwommen te hebben naar beneden en moesten we dus stoppen met zwemmen. De boot pikt je weer op en je wacht tot ze de volgende whaleshark hebben gevonden. De tweede keer was het een wat kleinere (6 meter) whaleshark, maar deze zwom op het oppervlak en we konden wel 8 minuten mee zwemmen. Super! Al met al deden we dit acht keer en we hadden veel geluk zei het team. We hadden weinig wind, niet bewolkt en we hadden veel met de dieren kunnen zwemmen. Één keer toen we wachtte op de boot, zagen we zo'n 6 meter diep een grote haai zwemmen. Gijs vond dat heel cool, Annelot had inmiddels al genoeg haaien gezien, maar leek het toch beter om hem even goed in de gaten te houden tot de boot kwam. Na een lunch met vers gemaakte salades en sandwiches hebben we nog een keer gesnorkeld en hebben we een stingray gezien. Op de terugweg op de boot zelfs een dungeon van heel dichtbij mogen zien.
We hebben naast het waleshark avontuur nog veel meer avonturen meegemaakt. En niet alleen met z'n 3tjes, maar ook met Ore, Becks, Martin en Ariel. Dit is de groep van de kokosnoot. Die kwamen we waarrrempel weer tegen. Hun Jeep had wat problemen met de accu, Joep met de ring van dynamo dus wij kwamen elkaar tegen bij de goedkoopste ($72), beste en 1 van de weinige garages die Exmouth heeft. Samen hebben we het Cape Range national park bezocht, gesnorkeld, zelfgemaakt brood gebakken, zonsondergang bewonderd, ontbeten en in de zon liggen bakken op het strand en bij het zwembad.
Na Exmouth besluiten we om samen met Ore, Ariël (Israëlische), Becks en Martin (Duitse) te reizen. We gaan richting Karratha, een mijnstad langs de kust. Bij het informatiecentrum wordt ons gevraagd of we even kunnen helpen met een vlaggenmast en we helpen dan ook even. Als dank krijgen we gekoelde blikjes drinken en ijsjes, hmmm! In de middag een wandeling gemaakt langs natuurlijke rotsen die op elkaar gestapeld liggen met vele oude aboriginal tekens erop. We slapen met onze buikjes vol van de Mac Donalds in een tuin van een Aussie.
Van Karratha naar Millstream national park gereden en gezwommen in Python Pool, een koud water pool, beneden aan een gorge, die continue wordt aangevuld door een waterval. Heel mooi, wel erg koud! We kamperen op Sneek campground, ondanks dat die eigenlijk gesloten is. Dat is het mooie aan een 4x4, dan kan je een beetje over, een beetje door en een beetje langs de natuurlijke wegblokkering heen. We wilden namelijk niet meer 60 kilometer rijden op de dirtroad naar de andere campground.
De volgende dag een wandeling gemaakt in het mooie Millstream. Vanaf Millstream rijden we naar Tom Price, een nog grotere mijnstad waar 70% van de auto's een grote vlag op het dak heeft. Je weet wel, van die vlaggetjes die je bij kleuterfietsjes ziet. Waarom? Omdat veel mensen in de mijnindustrie werken en je daar heel grote voertuigen hebt die je anders niet zien en waar je wel graag door gezien wil worden. Hoe dan ook, voor we er überhaupt zijn, moeten we eerst 260 kilometer over een heel slechte dirtroad rijden, veel hobbels en stenen. En wat gebeurd er onderweg? Onze band lek, dit keer rechts achter. We gooien ons reservewiel er onder, gooien onze lekke band op het roofreck en vervolen onze weg. We redden het niet in één keer naar Tom Price en kamperen wat van de weg af, zodat mocht er een ranger langskomen, hij ons niet weg stuurt. De volgende dag naar Tom Price gereden, maar tussendoor nog een verfrissende duik genomen in een pool bij het Hamersley Gorge. In Tom Price hebben ze gelukkig onze band kunnen repareren en de volgende dag bewonderen we met zn allen (ja, we reizen nog steeds gezellig met zn 6en) zonsopkomst vanaf Mount Nameless, waar we 110 kilometers in de verte kunnen kijken. De weg was een behoorlijk pittige weg, met losse stenen, zand en vooral erg stijl, maar het was het allemaal waard. Later in de ochtend doen we met Martin en Ariël een mijntour. Ore is niet geïnteresseerd in mijnen en Becks vindt het meer voor jongens. Dus gaat Annelot met drie jongens op pad en laat Becks en Ore, toch wel jongen, maar niet geïnteresseerd, achter. De mijntour was heel gaaf! Tom Price heeft 1 van de grootste open mijn van Australië en we stonden naast de pit, wat erg indrukwekkend was. Ook alle gave en grootste machines konden we van dichtbij bewonderen. Zo'n groot geels gevaarte die er rond rijden (wie de naam weet, mag het zeggen), zuipen 20 op 1 heuvel op. Dus 20 liter benzine voor 1 kilometer! En zo'n mijnterrein is nogal groot.. Deze monsters worden meestal bestuurd door vrouwen. 30% van de mijnwerkers is vrouw btw. Vrouwen zouden beter de monsters kunnen besturen dan mannen en zouden er beter voor zijn. Er gaat nogal wat geld in om en ook wij hebben daar aan mee gedaan met de toeristische toer.
Karijini national park ligt naast Tom Price en is vooral bekend om de grote plassen water waar je in kan zwemmen en de gorges. De pools zijn schitterend, het water zo mooi blauw turquoise met watervallen, tussen de rode gorges en het groene bossage. De pools zijn ook verrekte koud! Verfrissend noemen de Australiërs het. Ja, verfrissend koud inderdaad. Maar wel elke pool in geweest natuurlijk, zo stoer zijn we dan nog wel. Naast onze verfrissende duiken ook veel gewandeld. Voor het eerst een class 5 trail en dat was erg gaaf. Door de gorges en water heen, spiderwalken tussen twee rotsen en gorges beklimmen. Super cool, tot dat Annelot haar rug verrekt. Dit gebeurd natuurlijk halverwege, dus was het nog een hele opgave om terug te komen. Niet alleen voor Annelot, maar ook voor helpende Gijs. Als een team redden we het zonder teveel kleerscheuren.
Ergens onderweg in Karijini nog een lekke band gehad. Mooi balen! Onze tweede lekke band in drie dagen, onze derde in heel Australië. Deze fixen we in Port Hedland als we Karijini verlaten. Gelukkig is de weg geasfalteerd. Het is een kleine 300 kilometer naar Port Hedland en we zien geen één dooie kangaroo, wel 30 (nee, wij overdrijven echt niet!) dooie koeien.
Nadat ze bij TyreRight onze band hadden gerepareerd, zijn we naar Cape Keraudren gegaan en hebben we voor het eerst de 'pas op voor krokodillen'-sign gezien. Serieuze zaak dus, maar ook voor het eerst mangroves gezien. Een bijzonder natuurverschijnsel: tientallen bomen die in de oceaan staan en daadwerkelijk kunnen leven in het zoute water.
11 juni aangekomen in Broome en gelijk naar de apotheek, want met Annelot haar rug gaat het nog steeds niet best.