On the road again!

De eerste week zijn we in Perth gebleven. We hebben Joep mooi gemaakt en weer alle spullen gereorganiseerd. Ook hadden we nog wat praktische zaken te regelen. Dinsdagavond zijn we nog met heel wat collega's uit eten geweest en dat was hartstikke gezellig. Na het eten Rob (Engelse) naar het vliegveld gebracht om hem vaarwel te zeggen en hem op het vliegtuig te zetten naar Nieuw Zeeland. Emma (Engelse) en Sinah (Duitser) verbleven vanaf nu ook bij ons op de camping en we leerden ze alvast camperen. Zij zouden samen met Laura (Engelse) naar Broome reizen, maar de meiden (allemaal collega's) zochten nog een auto. Op gumtree (marktplaats) vonden ze Tits, een Italiaanse jongen, met een 4x4 Kia Sportage. Kia én 4x4? Ja, echt waar dames en heren. Wij hadden er ook een hard hoofd in, maar goed. Tits blijkt een heel aardige jongen te zijn en wij tweetjes besluiten om een stuk met de meiden en Tits mee te reizen. We reizen met elkaar tot we het leuk vinden. De andere groep wil binnen 3 weken Broome bereiken en wij willen niks gehaast doen en zoveel mogelijk zien.
Donderdag is het dan zover: we gaan eindelijk weer op pad, on the road met Joep and we are well excited! Wij rijden voorop en dan even later haalt Tits ons in, omdat het hem niet snel genoeg gaat. Prima, no worries, wij volgen wel. Tot dat ze niet meer weten waar ze heen moeten en dan rijden wij wel weer voorop. We rijden naar the pinnacles, limestone. Je weet wel, al die rotsen van verschillende maten die lijken uit de grond te groeien, van Astrid en Obelisk. Erg mooi om te zien en je kan er zelfs tussen door rijden met de auto en dan doen we dan ook. Annelot achter het stuur en Gijs op de motorkap met de camera is zn handen.
De volgende dag naar Geraldton gereden, hier geluncht om vervolgens naar de gratis campspot te gaan. In deze regio mogen we weer kampvuurtjes maken, dus de meiden gaan hout zoeken en de heren zetten de tenten op. De andere groep haalt hun kookstelletje op en wij vragen verbaasd of ze niet gaan koken op het kampvuur. Volgens hun nemen we ze in de maling, want daar hebben wij toch helemaal niet de spullen voor? We leggen uit dat je niks speciaals hoeft te hebben, maar alleen een beetje creativiteit nodig hebt. Die missen ze, maar ook zij kennen de gezegde 'beter goed gejat, dan slecht bedacht', dus koken uiteindelijk ook op het kampvuur.
Om 05.30 uur eruit om zonsopgang te zien en deze was mooi vandaag, maar niet zo mooi als Kalbarri National Park. De dirt roads gingen ons prima af, alleen Tits vond het wat minder en wilde na een aantal kilometer weer omkeren, maar zette toch door. We wilden een wandeling maken van 8 km, maar het werd al laat en we willen niet in het donker rijden. Dus na 3 km gewandeld te hebben, weer terug gelopen en weer naar dezelfde campspot gegaan. De anderen wilden nu wel graag een betaalde camping met faciliteiten zoals een camp kitchen, douche, wasmachine etc. We zijn naar Denham gereden en hebben hier 3 nachten gestaan. De hoogte punten van deze dagen: 1. Wilde dolfijnen van heel dichtbij mogen zien in Monkey Mia. Dit is een beschermd gebied waar eerder dolfijnen gevoerd werden, maar nooit echt nagedacht werd over de gevolgen. Nu, na jaren ervaring en onderzoeken is er elke morgen een verantwoordelijke 'voer sessie'. Er zijn in totaal 5 dolfijnen die echt gevoerd worden, maar vaak komen er veel meer naar de waterkant. Tijdens onze sessie waren er zo'n 15 wilde dolfijnen en daarvan waren er 3 van die 5 die gevoerd worden. Het voeren begint zo rond 08 uur. Het hele proces gaat heel gestructureerd, de groep mensen mogen met hun voeten in het water staan, op een rij. Er wordt zo'n 20 minuten over de dolfijnen verteld en ondertussen kan je deze wonderschone dieren bewonderen. Dan komen er vrijwilligers met een aantal emmers met visjes en kiezen ze mensen uit om te voeren. In totaal krijgt een dolfijn maar zo'n 5 tot 10% van de totale behoefte, zodat zij zelf ook nog moet vissen. Eerder werd dit niet gedaan en dit kostte Nickey (1 van de 5 dolfijnen die gevoerd wordt) 7 jongen. Nickey was namelijk meer bezig met bedelen in het ondiepe water, dan met het verzorgen van haar jongen. De jongen leerde niet voor zichzelf te zorgen en kon niet genoeg drinken bij Nickey, de moeder, omdat ze in te ondiep water zat en er zo niet bij kon. Nu gaat het heel anders, door alle ervaringen en onderzoeken die zijn gedaan. En het was een fantastische ervaring!! 2. Het François Peron National Park. We gingen met zn allen heen, maar na pakweg een kilometer kwam de Kia vast te staan in het mulle zand en kwam er niet meer uit. Het sleeptouw werd erbij gehaald en Joep werd in zn acheruit gezet. Zonder enige moeite, geslip of gejammer trok hij de Kia uit het mulle zand, waar wij zelf ook in stonden. Daar twijfelden wij van te voren natuurlijk niet aan, maar toch weer een ervaring erbij. 3. Shellbeach, en hagelwit strand. Geen hagelwit zand, maar kilometers lang strand met alleen maar kleine witte schelpjes. Prachtig om te zien! Het water erg koud, maar een heel bijzonder uitzicht. 4. We hebben op onze laatste avond met de anderen heerlijk gegeten in een lokaal restaurant. We hadden met zn allen de special besteld: een dikke steakburger met chips (friet). Jammiejammie! De reden waarom we uit eten gingen was minder, maar de anderen moesten door en wij wilden graag nog meer dagen in het François Peron NP verblijven. We zijn hier twee dagen gebleven en we wilden hier graag snorkelen, omdat Shark Bay daar een heel mooie plek voor zou zijn. 60 km het NP in, vonden we een mooie campspot en zette ons plekje op en zijn hierna gaan snorkelen, maar het was nog niet zo mooi zoals we verwachtte, maar de volgende dag beter, misschien bij Cape Peron. De volgende dag gingen we met Joep naar Cape Paron, het verste puntje van het NP, een lookout. Er waren wat Frans Australische mensen die aan het vissen waren. We stonden met onze voeten op de rotsen (tientallen meters breed) in een laagje water. Annelot stond langs de rand en keek het water in (40 cm verder hield de rots op en was het water zo'n 3 meter diep). Gijs stond een paar meter terug met een Fransman te praten en kreeg ondertussen gevangen vis aangeboden tot dat Annelot tien keer achter elkaar 'haai' zei, steeds op een luidere toon. Gijs was niet onder de indruk, totdat Annelot zich omdraaide en hij haar gezicht zag. Annelot zag een halve meter van haar voeten vandaag een minstens 2 meter lange tijgerhaai voorbij zwemmen en daar kwam natuurlijk heel wat adrenaline bij kijken! Wat ontzettend gaaf, maar ook heel spannend! Er wordt een klein stapje achteruit gedaan en samen bekijken we de haai, als hij nog een keer dichtbij voorbij komt zwemmen. Één van de Fransen snijdt één van de gevangen vis open en haakt hem aan zijn vishengel, niet om de haai te vangen, maar wel om hem te lokken, zodat wij hem nog even langer kunnen bewonderen en wat gebeurd er dan? Nog twee haaien zwemmen voorbij, deze iets kleiner, maar whauw!! Het dringt dan door dat Shark Bay niet zomaar Shark Bay is genoemd, maar dat hier heel duidelijk een reden voor is, of eigenlijk heel veel redenen, namelijk: heel veel haaien. Al we naar de volgende lookout gaan, staan we wederom op een rots waar we weer uitkijken op de oceaan, maar dan op 15 meter hoogte. Vanaf daar zien we een schildpad, maar ook weer twee haaien. De teller staat dan dus al op 5 en je gelooft het of niet, even later, als we op een ander strand een wandeling maken, komt de teller op 6. Annelot loopt met haar enkels in het water en Gijs grapt 'kijk je uit met al die haaien'. Op dat moment zien we toch zo'n 4 meter verder een haaienvin en staart boven water spartelen. Het blijft bijzonder..
In het park hebben we kennis gemaakt met Patrick. Een man die verhuist is naar Australië, vanuit NL. Drie keer raden wat zijn hobby was.. Vissen op haaien! Helaas ving hij geen haai toen wij er waren, maar we hebben we hebben wel heerlijk samen gegeten. Hij deelde de vis die hij gevangen had en wij een lekkere pasta met diverse groente en pesto. Een smakelijke combinatie en dat eindigde in een gezellige avond met zn drietjes. Het François Peron NP was dus weer heel avontuurlijk met weer ervaringen erbij, maar helaas geen geschikte snorkelplek. Volgende keer beter hopen we. Monkey Mia was zo bijzonder dat we graag nog een keer heen wilde en dat hebben we dan ook gedaan en guess what??! Wij werden uitgekozen om een dolfijn een visje te geven! Annelot zo blij als een klein kind en Gijs heeft dit mooie, bijzondere moment vastgelegd. Het volgende NP wat we wilde zien was het Kennedy Range NP. De rit redde we niet in één keer, dus een nacht gekampeerd langs een strand en de volgende dag aangekomen in het Kennedy Range NP, wat vooral heel veel mooie georges heeft. We zijn hier twee dagen gebleven en hebben veel gewandeld, wat soms meer leek op klimmen. De sunrise hier was schitterend, de mooiste die we hebben gezien in Australië. Een ander onvergetelijke moment is de Escarpment wandeling. Dit is een 4 kilometer wandeling return. We deden er goed 2 uur over en we hebben er een paar schaafwondjes aan overgehouden, maar dat was het allemaal waard. Na 2 kilometer omhoog te wandelen en klimmen, kom je boven op een george te staan en heb je een adembenemend uitzicht. Zover je kan kijken natuur en op de verre verre achtergrond bergen. Zo mooi, wij konden er wel uren blijven. Niet met woorden uit te drukken en een heerlijk gevoel.
Vanuit het Kennedy Range NP zijn we naar Carnarvon gegaan, om goed bereik te hebben om onze vliegtickets om te boeken. Daarnaast moesten we nog wat spullen inslaan, wat dingen regelen en dit kan anders pas weer in Port Hedland, wat 900 kilometer verder is. Onderweg nog een zijweggetje in gegaan, naar Rocky Pool. We wisten nog niet wat het was, maar daar aangekomen blijkt het een schitterend heldere rivier te zijn en we duiken erin. Heerlijk verfrissend na zoveel dagen geen douche te hebben gehad.
In Carnarvon ons ding gedaan en met twee Duitsers en twee Israëlische mensen een kokosnoot geplukt en geschild. Wat een werk...