West Australia

Aangekomen in Esperance blijkt het weer totaal te zijn omgeslagen. Het was zo'n 18-19 graden en erg bewolkt. Opzich niet zo erg, maar we zijn naar Esperance gegaan, omdat deze bekend staat om haar vele stranden, hagelwit van kleur en de aqua blauwe oceaan. Als je op Google plaatjes zoekt van Australië, vind je oa een liggende kangoeroe op een hagelwit strand met aqua blauw water op de achtergrond. Deze foto is gemaakt in Esperance en daar wilden wij ook zo graag liggen! In de nacht wordt het alleen maar erger. Vele grote druppels regen op de tent en een hoop hard gedonder. In de ochtend is het weer raak, regen en vreselijke onweer. We doen ons best om buiten de tent droog te blijven, maar tevergeefs! We zijn net niet snel genoeg om tussen de druppen door te rennen. Daarbij komt ook nog dat Gijs de auto wilde verplaatsen en hierbij een laag paaltje raakt. Joep raakt hierbij gewond en verliest bijna geheel zijn bumper. Hulp is er direct voor Joep en we gaan beide aan de slag in de stromende regen om Joep op te lappen. De ti-rips die we nog hadden, kwamen erg goed van pas en hebben er onder andere voor gezorgd dat Joep weer helemaal de oude is.
Nat en koud ontbijten we en we besluiten om van Esperance zo snel mogelijk naar Perth te rijden om hier naar werk te zoeken. We zijn er namelijk achter gekomen dat West Australia veel duurder is en dat er niet veel gratis campspots zijn. Het plan was om rustig langs de kust naar Perth te gaan, mooie plekjes te bezoeken, te gaan snorkelen met roggen en vele national parken te bezoeken. Dit plan is dus nu gewijzigd naar rechtstreeks naar Perth, hoewel ons dit wel een beetje zeer doet.
Vanaf het moment dat we vertrokken tot we stopten omdat het donker werd, regende het. Joep is weer lekker schoon. Rond 19 uur zijn we gestopt met rijden en we stoppen op een parkeerplaats even na Mt Barker. Het regent nog steeds en we besluiten om te slapen in de auto. Na beide onrustig te hebben geslapen, rijden we om 05 uur naar Perth. Rond 10 uur komen we aan in Perth en beide kijken we onze ogen uit. Perth is groot en uitgestrekt en ligt aan de oceaan. Wanneer we binnen rijden zien we de grote gebouwen voor ons en rijden we over een lange brug over met daarom heen strand en mooie huizen. Als we daar zouden kunnen wonen, dan tekenen we daar voor! Hoewel in de outback ook erg mooi wonen is.
Aangekomen in het centrum parkeren we de auto, lopen we door de stad en is het Annelot die verliefd wordt op de stad. Perth voelt heel lay-back aan, ondanks de grote gebouwen, de vele mensen en het feit dat de hoofdstad van West Australia is.
Na te hebben rondgelopen is het dan zover: we gaan op zoek naar werk! We lopen The Job Shop binnen, melden ons aan en gaan op zoek naar een baantje. Hierna doen we de online cursus RSA: responsible serving alcohol, die je moet hebben als je in de horeca wilt werken. Wat ons betreft geldklopperij, maar ze vragen er hier wel om, dus doen we dat braaf. Na een heel lange zoektocht vinden we de juiste cursus en slaagt Gijs met vlag en wimpel. De RSA voor Annelot doen we later, want we hebben niet echt veel zin meer. Deze zal overigens een stuk minder tijd gaan kosten. We zijn natuurlijk zo slim geweest om de antwoorden te kopiëren. We lopen verder en lopen een hostel in om advertenties te bekijken. We zien, een op het oog, heel mooie advertentie. We lopen naar het adres voor meer informatie en enthousiast vertelt de vrouw over hoe het zit. Het gaat om een boerderij, met honden en paarden, 50 km onder Perth. Bij het woord paarden is Annelot natuurlijk alweer verkocht. Ze mist de paarden in Nederland toch wel! Op de boerderij werk je tot 12 uur, krijg je ontbijt en diner en de plek is geweldig. Het ligt aan een meer, de eigenaar heeft kanoes die je mag gebruiken, je mag op de paarden rijden en er ligt nog een klein zwembad in de gigantische achtertuin. Klinkt goed toch? Dat dachten wij ook! Je werkt voor je kost en inwoning, wat logisch is. Het leek ons wel wat en zo konden we bij hem het internet af struinen, op zoek naar werk. Toen kwam de maar, de uitgestrekte b-u-t. Het was een hostel waar je de kamers dus deelt, daarnaast vraagt de eigenaar een kleine bijdrage van $220 per week, omdat hij je kan helpen met je tweede jaar visa. We waren ondertussen iets minder enthousiast geworden, zoals u zich kunt voorstellen. Het was alnog goedkoper dan een camping in Perth, dus we besloten om de volgende dag te gaan kijken. We gaan weg en rijden richting camping, langzaam, ivm de spits. Na 200 meter vragen we ons ineens af of het misschien $220 per persoon is, of voor een koppel. We gaan weer terug en vinden een plekje dichtbij, langs de weg, aan een winkelstraat. Annelot blijft in de auto en Gijs vraagt het na (op deze manier hoeven we geen parkeergeld te betalen). Helaas, het is $220 pp, dus we hebben afgezegd.
Gijs start de auto, maar hij weigert. Logisch, want Joep moet altijd eerst ge-unlockt worden, ivm veiligheid. Gijs drukt op het knopje unlock (knopje zit aan de sleutels), maar geen gehoor. Hij probeert 'lock', maar ook dan gebeurt er niks. Waarschijnlijk de batterijen die leeg zijn? Hopen we.. We sluiten de deuren met de sleutel en laten Joep achter, op zoek naar batterijen. Het zag er naar uit dat we niet aan een winkelstraat waren geparkeerd, want het enige wat we konden vinden waren eettentjes. Met de klok op 17.30 maakte we ons toch ietwat zorgen, winkel 1 had ze niet, de pas versnelde, nog 25 min. voordat de winkels sluiten. De supermarkt had ook niet van die mooie ronde platte. Winkel 3 ook geen geluk. Winkel 4, een autowinkel, ja! Hij had ze! Opgelucht lopen we terug en unlocken de auto. Nou, mooi niet dus he. En toen zaten we vast. Dit keer niet in het midden van niks, maar in het midden van Perth. We bellen de RACV op (anwb) en ze beloven er na 40-60 minuten te zijn. Echter, na 15 minuten komt de mooie man al, hopend op dat hij ons kan redden. Hij checkt van alles, maar alles blijkt goed te zijn. Na een uur zijn we niks verder en zegt de mooie man nog maar weinig voor ons te kunnen doen. Hij zegt een takelwagel te gaan bellen en deze zal ons naar de dichtstbijzijnde garage brengen. Geluķkig zijn we lid van de RACV en worden deze kosten vergoed. Maar.. En nu komt er een belangrijke maar. De mooie man zegt dat er een kans bestaat dat de sleutel van lock/unlock het bij de garage het wel doet. Dat snappen we niet. Hij legt uit dat het zou kunnen dat het signaal naar de auto toe wordt verstoord door alle elektrische deuren en de zendmasten om ons heen. Als Joep op een 'rustigere' plek zou staan, zou het signaal minder verstoord zijn en zou hij het zomaar kunnen gaan doen. Mooi verhaal dachten wij, maar hij was bloedserieus en wij vertrouwde hem. Om 21 uur kwam de takelwagel en we werden weggebracht. Joep, weerloos de takelwagen op, onze sterke jongen. De takelwagenman vond het verhaal van verstoorde signalen moeilijk te geloven en de moed zakte ons in de schoenen. Toch bij de garage op de knop gedrukt en je raad het al, of niet natuurlijk.. Hij deed het! Joep was ge-unlockt en klaar om gestart te worden. We konden wel juichen en deden dit ook met een hoop gelach tussendoor. Wat een verhaal. Opgelucht en gelukkig nemen we afscheid van de takelman en rijden we naar een camping, 14 km van Perth.
De volgende dagen staan we op deze camping. Het heeft een twee kleine buiten zwembaden en een warm bad wat de hele dag door bubbelt. We zoeken deze dagen naar werk, liggen in de hagmatten, zoeken nog meer naar werk, genieten van het zwembad, lezen boeken, zoeken naar werk en we hebben Joep nog gewassen.
Maandagavond was het sausage sizzle op de camping en hebben gekeken en geluisterd naar live muziek, onder het genot met free sausages. Dit in gezelschap met twee Dutch boys die ook op de camping staan. Yuri en Berend, die twee jongens dus, vlogen eerste kerstdag naar huis. Ze boden aan om allerlei spullen achter te laten voor ons, heel vriendelijk dus! Onder het mom van de kerstgedachte, bieden wij aan om ze naar het vliegveld te brengen wat 20 minuten rijden is. Om deze deal te bezegelen, trakteren Yuri en Berend ons op pizza en zo eten we kerstavond pizza met zn 4en. Eerste kerstdag, Pert - 34 graden. Wat een vreemde dag is dit, zo zonder familie! Gelukkig hebben wij elkaar anders was het wel de allerslechtste kerst ooit geworden!